Nieuwe rafelranden kan je maken

Toen ik twaalf jaar geleden verhuisde was er een belangrijk element dat me aantrok aan onze nieuwe buurt: het was onaf. Een rafelrand van de stad. Aannemers reden af en aan. Iedere keer ontdekten we nieuwe plekjes, paadjes en doorgangen. Leegstand, oude industrie. Kinderspeurtochten waren een feest. Nu, tien jaar later, is het bijna af: aangeharkt, rechtgetrokken, ontworpen. Alles valt binnen het ‘concept’, nauwelijks iets wordt aan het toeval overgelaten.

Als ontwerper houd ik ook van een sterk concept. Van detaillering. Van uitvoering tot in de puntjes. Maar toch houd ik ook van ruimte voor eigen inbreng, voor plekken waar het nog een beetje ‘schuurt’, voor hoekjes waar nog iets valt te ontdekken.

Fijn dus als in het verder best wel nette en succesvolle binnenstedelijke buurtje waar ik woon ineens een min-of-meer officiële muur ontstaat met street art. Een plek waar om de zoveel weken een andere graffiti kunstenaar zijn of haar werk kan laten zien. Toch nog een beetje rafel, gelukkig.